Het verhaal van Marlene
Ik ben Marlene 49 jaar en ben getrouwd in 2009. Mijn kinderen zijn van 2007 en 2010, nu 14 en 11 jaar oud ( jongens ). Beide ADHD diagnosticeert . Wij wonen momenteel samen met 3 katten in huis. Wij houden van op vakantie gaan met onze caravan naar Zuid Frankrijk. Het gaat goed met ons als gezin samen. Het allerbelangrijkste is dat we open en eerlijk hebben gepraat over wat de uithuisplaatsing gedaan heeft met ons als ouders maar ook met de kinderen.
De kinderen vinden het nu goed, het is voorbij en ze hebben het vertrouwen dat dit nu niet nog een keer zal gebeuren. Ze praten er nu niet meer over, maar dat is ok. Mochten er vragen in de toekomst komen als ze verder opgroeien en ouder worden is dat ok. En dat weten ze allebei !!
Mijn kinderen woonden van 10 augustus 2019 tot december 2020 in een gezinshuis. Dat ze uithuisgeplaatst werden was mijn grootste angst . Toen ze uithuisgeplaatst werden merkte ik dat ik er niet over wilde praten in mijn omgeving het was een taboe dat ze niet meer thuis woonden. Het was erg eenzaam dat ik mijn ervaring niet kon delen in mijn omgeving de schaamte was groot. En nog vind ik het lastig maar ik durf er nu meer open over te zijn. Het is ook belangrijk om iemand in je omgeving te hebben waar je mee kan praten je verdriet, wanhoop , eenzaamheid en de pijn die je voelt te delen.
Mede daardoor wil ik mij inzetten voor ouders die nu het zelfde meemaken. Want eenzaam hoef je dit proces niet mee te maken. Als ik terug kijk wilde ik dat ik wist wat ik nu weet en had ik mij minder eenzaam gevoeld.
Wat heb ik te bieden?
Vanuit mijn ervaringen met een uithuisplaatsing ben ik meerdere keren vrijwillig inzetbaar geweest. Ik heb meerdere keren mijn verhaal gepresenteerd, onder andere bij een training van pleegzorgbegeleiders. Daar heb ik verteld over hoe belangrijk samenwerken is maar ook zeker wat ik gemist heb in de samenwerking. Samenwerken is zo cruciaal en zo belangrijk. Zo verhoog je de kans op terugkeer van je kinderen. Met blijvende uithuisplaatsing heb ik geen ervaring en ligt ook niet mijn ervaringskennis.
Ik ben vrijwilligster bij SOS kinderdorpen (Simba familiezorg ) daar zijn we aan het onderzoeken hoe mijn ervaringsdeskundigheid ingezet kan worden. Simba familiezorg heeft voor mij veel betekend in de terugkeer naar huis van mijn kinderen.
In de toekomst hoop ik echt aan het werk te gaan als ervaringsdeskundige, daar onderneem ik nu wat acties voor om mij te oriënteren. Ik heb recent een basistraining ervaringsdeskundigheid (Netwerk Beter Samen) afgerond. Ik heb via het Leger Des Heils een hersteltraining gevolgd waar ik ook veel geleerd heb over mijzelf en waar ik nu sta. Als ervaringsdeskundige is het belangrijk dat je goed in je eigen herstel zit na een ontwrichting in je leven. Ik heb een eigen bedrijf opgestart Diensten Buro Marlene en ik ben ook actief op linkedin.
- Persoonlijke linkedin pagina van Marlene
- Linkedin bedrijfspagina: Diensten Buro Marlene
- Linkedin groepspagina Mijnkinduithuis.nl
Ik zet mijn ervaring graag in op de volgende manieren:
- Colleges geven aan studenten.
- Lezingen en workshops geven aan managers en professionals.
- Bijwonen van casuïstiek vergaderingen.
- Interviews geven.
- Meepraten en meedenken over beleid.
- Verder is mijn wens om met ouders in contact te komen die nu hun kind niet thuis hebben wonen (een maatje zijn, een klankbord).
Neem contact om met duurzamezorg@che.nl om Marlene hiervoor te benaderen.
Wat zijn mijn competenties?
Ik merkte dat toen ik opnieuw in mijn kracht kwam dat ik sterker werd, mede door meer zelfvertrouwen te krijgen en door te geloven dat ik echt geen slechte moeder was omdat de kinderen tijdelijk ergens anders woonden.
Ik ben een zeer empathische vrouw mede ook door mijn zorgervaring ben ik in staat om mij in te leven in de situatie van een ander.
Door meerdere trainingen maar ook GGZ behandelingen die ik heb gevolgd ben ik meer in contact met mijzelf gekomen, ik ben geneigd veel vanuit mijn hoofd te denken waardoor situaties erg groot kunnen worden nu ik hier meer bewust van ben en ga worden ( dit is nog een leerproces ) kan ik veel beter terug reflecteren op mijn handelen maar ook hoe het zover is gekomen dat mijn kinderen uithuisgeplaatst zijn.
Terugkijkende ben ik meer mijzelf gaan waarderen een mag ik zijn zoals ik ben. Het hoeft allemaal niet perfect te zijn. Dit geeft mij meer rust en ruimte om mij dienstbaar op te stellen en te zijn wie ik wil zijn.