Het verhaal van Miranda
Dag Allemaal, Ik ben Miranda. 50 jaar. Dit schrijven gaat over een complex gezin, namelijk ons gezin. Toen onze oudste zoon geboren werd begon het eigenlijk al. Ik raakte in een postnatale depressie. Mijn man die een verstandelijke beperking heeft voelde zich ook erg machteloos. Onze oudste zoon bleef maar huilen. Er ging geen dag voorbij. We hadden nooit een rust moment. Na twee en een half jaar kwamen we er achter dat hij het KISS-syndroom had. Hij kwam op een medisch kinderdagverblijf. Toen werd onze jongste zoon geboren. Weer kreeg ik een postnatale depressie. Alleen nu bleef ik depressief. Ik kwam er niet meer uit. Onze oudste zoon die heel veel aandacht vroeg. Onze jongste zoon die kwam hier ook onder te lijden en raakte ondergesneeuwd. En mijn man begreep het ook allemaal niet.
Ik heb meerdere malen destijds aangegeven, dat het zwaar was met de kinderen. Vooral de combinatie met onze problematiek. Hoe ik mezelf overeind heb gehouden is mij een groot raadsel. Maar in 2008 kwam voor ons de grote mokerslag. De kinderen werden uit huis geplaatst. Wat waren wij boos, teleurgesteld, en vooral erg verdrietig. We hadden zo ons best gedaan. Maar gefaald. Gefaald om goeie ouders te kunnen zijn. Zo voelde dat op dat moment.
Dan een aantal jaren later. Je ziet dat het met de kinderen goed gaat en dat ze het super doen. Dan komt het besef ‘misschien is het beter zo’. Je probeerde jezelf hierin gerust te stellen. Maar het afscheid nemen blijft lastig, want je houdt zo onwijs veel van je kinderen. Je moederhart wordt elke keer verscheurd, zo voelt dat. Maar elke keer weer bedenken ‘het is beter zo’.
En dan in het hier en nu: onze oudste zoon is nu bijna 21. Woont onder begeleiding op zichzelf. Heeft een baan en gaat naar de avondschool. Hij vindt het moeilijk, maar wat ben ik trots op hem. En onze jongste zoon. Die is inmiddels 18 gaat naar de opleiding ICT. Ook hij doet het super goed. En natuurlijk zijn we ook onwijs trots op hem. Natuurlijk denk je dan: ‘Had het allemaal niet anders gekund?’. Ik denk nog steeds van wel. Als men beter naar mij had geluisterd. Maar als je dan nu kijkt hoe het met allemaal gaat, dan denk ik dat de uithuisplaatsing van onze kinderen het beste is wat ons had kunnen gebeuren. Want we kwamen er gewoon niet meer uit samen. En het allerbelangrijkste is toch dat het goed gaat met je kinderen. En dat ze zich optimaal kunnen ontwikkelen. Wij beseffen ons nu ook maar al te goed dat we deze klus niet zelf hebben kunnen klaren.
Maakt dat ons slechte ouders? Zeker niet. Wij vinden dat het juist getuigt van kracht, moed en wijsheid als je in het belang van je kind kan denken. Houden van betekent ook loslaten. Wat ik wil bereiken met mijn schrijven is dat je soms geen keus hebt. En te allen tijde in het belang van je kind moet/ mag denken. Maar dat dat zeker niet hoeft te betekenen dat je minder van je kind(kinderen) houdt. Ik wil met dit schrijven andere ouders helpen die in het zelfde schuitje zitten nu als wij toen.
Wat heb ik te bieden?
Wat ik wil is graag andere ouders helpen die worstelen met een uithuisplaatsing. Een luisterend oor bieden en handvatten kunnen bieden. Bij bijvoorbeeld gevoel van machteloosheid en verdriet. Ik houd van mandala’s kleuren en schrijven is één van mijn uitlaatkleppen.
Ik vertelde mijn verhaal al eens aan De Correspondent, werkte mee aan onderzoek en geef regelmatig lezingen, webinars of workshops.
Ik wil mijn ervaring inzetten op de volgende manier:
1. Colleges geven aan studenten
2. Lezingen en workshops geven aan managers en professionals
3. Het geven van interviews
4. 1 op 1 begeleiding van ouders.
Neem contact om met duurzamezorg@che.nl om Miranda hiervoor te benaderen.